Με αφορμή μία νεοανεγειρόμενη οικοδομή απέναντι από το εργαστήριό του, ο καλλιτέχνης συνεπαίρνεται από τη γεωμετρική δομή της κατασκευής, τα δαιδαλώδη πλέγματα και την πολύπλοκη σύνθεσή της. Τα έργα του καταγράφουν την εικόνα του εργοταξιακού τοπίου. Η ανθρώπινη παρουσία άλλοτε ελάχιστη, άλλοτε να υπονοείται, αποτελεί δομικό στοιχείο των συνθέσεων. Πιστός στην πλούσια χρωματική του παλέτα δεν διστάζει σε αυτήν την σειρά να δημιουργήσει και έργα με τις εντάσεις ανάμεσα στο λευκό και το μαύρο. Ο Μίλτος Γκολέμας στην ενότητα «Υπό κατασκευήν» εικονοποιεί την έννοια της δημιουργίας, την κατασκευή του «νέου».Η συγγραφέας Ζυράννα Ζατέλη γράφει σχετικά με τη νέα σειρά έργων του Μίλτου Γκολέμα:
«Από κτίσεως κόσμου… Αφορμή για μια αναδρομή στα βάθη του χρόνου και των θρύλων του γίνονται μέσα μου αυτοί οι πίνακες του Μίλτου Γκολέμα. Βλέπω εδώ εικόνες, παραστάσεις, σχέδια οικοδομήματος, προσχέδια και υπαινιγμούς σχεδίων που με ωθούν να αναλογιστώ πώς άραγε να στήθηκε εκείνη η Κιβωτός του Νώε, η ασύλληπτη, πώς και με πόσο μόχθο ψήλωνε μέρα με τη μέρα (ή «βυθιζόταν» ολοένα στην κακή του μοίρα) εκείνος ο Πύργος της Βαβέλ, ή και το πιο δικό μας, το Γεφύρι της Άρτας, που έβαζε μικρά πουλιά να τραγουδούν ότι «αν δεν στοιχειώσεις άνθρωπο, γεφύρι δεν στεριώνει» κι ανατρίχιαζε η γυναίκα του πρωτομάστορα πρώτη και καλύτερη…
Να ‘μαστε λοιπόν μπροστά στους πίνακες του Γκολέμα: έγκατα του οικοδομείν, αλλεπάλληλα πλέγματα έως και πλεκτάνες από μαδέρια, καδρόνια, «πετσώματα», «ξυλότυπα», σίδερα που τα λεν «αναμονές» και χίλια δυο παρεμφερή συνθέτουν μια γεωμετρία τέλεια και ζαλιστική, ριψοκίνδυνη – ένα εικαστικό στοίχημα, θα έλεγα, με τον προσωπικό «ίλιγγο» του καλλιτέχνη. Γερή, επίπονη και έντιμη δουλειά, ορμώμενη ποιος ξέρει από τι εμμονές και «αφανείς» εικόνες στο μυαλό του, φτάνει σε ένα αποτέλεσμα καθ’ όλα αξιοθαύμαστο και ασυνήθιστο· ξαφνιάζει και καθηλώνει όπως –τηρουμένων των αναλογιών- κι ένας ιστός αράχνης.
Και γύρω-γύρω άβυσσος… θα ήθελα να πω δυο λόγια και γι’ αυτό που μάλλον κρύβεται στους πίνακες του Γκολέμα. Αρχές Ιανουαρίου, όταν τους πρωτοκοίταζα στο εργαστήρι του, λίγο-πολύ τελειωμένους, ενώ θαύμαζα τα αχανή πλέγματα, τις λεπτομέρειες και τα πάσης φύσεως εμφανή στοιχεία, συχνά είχα την αίσθηση πως έβλεπα κρυφά από δίπλα, από πίσω, από δω ή από κει και μια… Αχερουσία λίμνη ή κάτι τέτοιο! Καναδυό φορές σκέφτηκα πως μόνο ο Βαρκάρης λείπει με τη βάρκα του, αν δηλαδή δεν ήταν κι αυτός εδώ χωρίς να εμφανίζεται (το συνηθίζει). Μια σκοτεινιά παράξενη λοιπόν, σιωπηρή, περιβάλλει τους στιβαρούς αυτούς πίνακες, μια υποψία αβύσσου που μοιάζει να συνηγορεί με έναν «μυστηριακό» στίχο του Μ. Ξεξάκη: αυτό που φαίνεται μας κρύβει το σκοτάδι.»
