Η Γκαλερί Ζουμπουλάκη παρουσιάζει για πρώτη φορά την έκθεση με σχέδια μεικτής τεχνικής των Βανέσσας Αναστασοπούλου και Ελένης Θεοφυλάκτου.
Στη σειρά των έργων της Βανέσσας Αναστασοπούλου έχουν χρησιμοποιηθεί μολύβια, ακουαρέλες και κλωστές σε χειροποίητα χαρτιά. «Είναι δουλεμένα με επιμέλεια και προσοχή στη λεπτομέρεια, για να αποδοθεί το αίσθημα της εύθραυστης και μετέωρης ύπαρξής μας και θέτουν ερωτηματικά γιατοπέρασμά μας μέσα από το χώρο και το χρόνο.
Ξανά και ξανά με «ιαπωνική» επιμονή και υπομονή, προσπαθείς, μετά την αρχική ιδέα, την καταγραφή μιας εικόνας και των προεκτάσεών της, να την επεξεργαστείς, να την αποκωδικοποιήσεις. Και, ξαφνικά, ίσως έχεις ακουμπήσει σε κάτι. Σκέψεις, που θα μπορούσαμε να τις ονομάσουμε σκέψεις φτερού, γεννιούνται από τυχαίες σημειώσεις και σιγά σιγά, λίγο λίγο, μεταμορφώνονται σεκαταθέσεις».
Τα έργα της Ελένης Θεοφυλάκτου, όπως γράφει ο Θάνος Σταθόπουλος, (κυρίως σχέδια με μολύβι και κάρβουνο) είναι αποτέλεσμα δουλειάς των τελευταίων πέντε ετών. Μέσα από το προσωπικό της ιδίωμα, την ιδιαιτερότητα της καθαρής γραφής της, η ζωγράφος μας μεταφέρει, όπως συνηθίζει, σε έναν οικείο όσο και ανοίκειο κόσμο (πραγματικό, φανταστικό, ονειρικό, ψυχοπνευματικό, ίσως και υπερβατικό, πάντως απολύτως εσωτερικό, δηλαδή εσωτερικευμένο), όπου επικρατούν η σιωπή, το παράδοξο, η ανεστραμμένη καθημερινότητα, η έκπληξη, οι συνειρμοί, η ανησυχητική αίσθηση ή η ησυχία του τέλους. Μικρά ή μεγάλα κομμάτια σιωπής, παύσεις, μπροστά στην επίγνωση του αναπόδραστου ορίζουν τις μορφές, τη λοξή εικονοποιία, τις καταστάσεις και τον περιβάλλοντα χώρο. Η σιωπή, είτε μέσα από την προσευχή για την αποτροπή του επικείμενου τέλους είτε μέσα από την πλήρη αποδοχή του, αποτελεί εν τέλει την μόνη σκευή έναντι του θανάτου.
