Εγκαίνια: Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2024 18.00 – 21.00
Διάρκεια: 12 Δεκεμβρίου 2024 – 4 Ιανουαρίου 2025
Η γκαλερί Ζουμπουλάκη παρουσιάζει την ομαδική έκθεση με τίτλο «Το τέλος του τοπίου», σε επιμέλεια του Χριστόφορου Μαρίνου, από τις 12 Δεκεμβρίου 2024 έως τις 4 Ιανουαρίου 2025.
Όπως γράφει ο επιμελητής στο κείμενο της έκθεσης: Οι δεκαέξι καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες που συμμετέχουν στην ομαδική έκθεση «Το τέλος του τοπίου» διερευνούν τη δυνατότητα αναπαράστασης της φύσης στην εποχή της κυριαρχίας του ψεύτικου και της παραπληροφόρησης. Όπως καταδεικνύουν τα έργα τους, το σύγχρονο τοπίο βιώνεται πρωτίστως μέσω των αναμνήσεων, με τη βοήθεια μνημονικών τεχνικών και εργαλείων. Εδώ η τοπιογραφία δεν αποτελεί «σύμπτωμα ησυχασμού», ούτε δηλώνει «την επιθυμία για απόδραση από την τύρβη των πόλεων προς τη γαλήνη της εξοχής». Η πραγματικότητα του τοπίου έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Η σχέση του σύγχρονου καλλιτέχνη με τη φύση είναι ένα εννοιολογικό παιχνίδι ανάκλησης εικόνων από πραγματικές ή εικονικές περιηγήσεις. Στα έργα των δεκαπέντε εικαστικών η Αθήνα -η πόλη γενικότερα- απουσιάζει. Το τοπίο παρουσιάζεται ως ένας τόπος υπό εξαφάνιση, υπό τη διαρκή απειλή της κλιματικής αλλαγής, των φυσικών καταστροφών, του υπερτουρισμού και των πολεμικών συγκρούσεων, ένας τόπος εντέλει απειλητικός.
Οι σύγχρονοι Έλληνες καλλιτέχνες φαίνεται πως έχουν απαλλαγεί από τα βαρίδια του παρελθόντος, αντιμετωπίζοντας χωρίς ενοχές ή συλλογικά αιτήματα το τοπίο που τους περιβάλλει. Στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης, το τοπίο μετατρέπεται σε ένα εύπλαστο υλικό ιδιωτικής χρήσης, το οποίο μπορείς να διαμορφώσεις στην οθόνη του υπολογιστή σου δίνοντας οδηγίες σε μια μηχανή. Ο εικοστός πρώτος αιώνας βρίθει από τοπιογράφους, οι οποίοι, παραδόξως, συχνά δημιουργούν ερήμην του πραγματικού τοπίου. Κοιτώντας τα έργα της έκθεσης, αντιλαμβάνεσαι την πολυσημία της έννοιας του τοπίου: εσωτερικά τοπία, τοπία του νου, τοπία διαφυγής, τοπία-καταφύγια, τοπία που μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο, τοπία που ενώνονται και αναπαράγονται γεννώντας άλλα τοπία, τοπία ανεξάρτητα αλλά και εξαρτημένα από τη μνήμη και την ανάκληση. Ας μην ξεχνάμε, τέλος, πως μια έκθεση αποτελεί κι αυτή ένα τοπίο προς εξερεύνηση. Η συγκεκριμένη έκθεση (από μόνη της ένα μετατοπίο) φιλοδοξεί να εκκινήσει έναν διάλογο για τον ρόλο του τοπίου και τη σχέση μας με αυτό σήμερα.
