Η Γκαλερί Ζουμπουλάκη παρουσιάζει την ομαδική θεματική έκθεση με τίτλο «GAMES WITHOUT FRONTIERS».
Δεκαπέντε Έλληνες καλλιτέχνες παίζουν με τα έργα τους, χωρίς όρια: τρικ, παραίσθηση, απόδραση, εμπειρία, ενόραση, ανατροπή, χιούμορ, δήλωση, σαρκασμός, συναισθησία, στοχασμός, σωματικότητα, μελαγχολία, παροξυσμός, χειρονομία: η στίξη των ωρών και των δευτερολέπτων, η λοξή εικόνα του ειδώλου στο παιγνίδι, μπερδεύονται με ένα τραγούδι του Πίτερ Γκάμπριελ, ανασύροντας στη μνήμη ό,τι ο Αντρέ Μπρετόν ήθελε να είναι η παιγνιώδης πορεία του στην τέχνη: το χαρούμενο τραγούδι της αναμονής, το τραγούδι που ξεγελάει το χρόνο.
Όσο και αν το παιγνίδι είναι συνυφασμένο με την παιδική ηλικία και ενίοτε με τις απαγορευμένες όψεις του από τον «κόσμο των μεγάλων», ωστόσο η ιδέα του ανάγεται μάλλον στην τελετουργία. Τα όρια που το διέπουν, σαφή αλλά συγχρόνως ρευστά, υπό διασάλευση, ανακινούν τον ασυνείδητο μηχανισμό της έκφρασης, η οποία υπερβαίνει την επικράτεια των πραγμάτων, αν δεν την αναιρεί κιόλας βιαίως, στη χρονική συνέχεια κατά την οποία επισυμβαίνει το παιγνίδι.
Η έννοια του χρόνου διαστέλλεται, σημαίνοντας την ίδια τη φύση του παιγνίου, που θέλει να εκτείνεται στο διηνεκές, χωρίς τέλος. Η λογική εξαρθρώνεται ή πέφτει σε ανυποληψία, παρά τη λογική σύσταση των κανόνων. Οι κανόνες επαναπροσδιορίζονται ή επινοούνται εκ νέου για να παραβιαστούν κατόπιν, απροκάλυπτα ή κεκαλυμμένα, από τη δράση και την επανάληψη. Κάθε παιγνίδι είναι μία επανάληψη του οικείου εκφρασμένου ως ανοίκειου, άγνωστου, αναπάντεχου, επικίνδυνου: πολλές φορές εξελίσσεται σε εφιάλτη, όπως ο ύπνος μπορεί να γεννήσει τέρατα. Κάθε παιγνίδι είναι μελέτη θανάτου.
