Η Γκαλερί Ζουμπουλάκη παρουσιάζει την ομαδική έκθεση Παύση | Pause των Γιώργου Γυπαράκη, Ζάφου Ξαγοράρη, Κατερίνας Στεφανιδάκη, Ευανθίας Τσαντίλα και Κώστα Χριστόπουλου.
Η παύση είναι ένα διάστημα σιωπής. Μια χρονική στιγμή, μικρή, σύντομη, διαρκείας. Είναι η απόλυτη σιγή. Σε μια συζήτηση είναι η στιγμή που δεν μιλάει κανείς, αλλά η σκέψη εξελίσσεται· σε μια θεατρική παράσταση, είναι η στιγμή που οι ηθοποιοί ετοιμάζονται για την επόμενη σκηνή· και σε ένα συμφωνικό κομμάτι είναι η απαραίτητη ανάσα για την επόμενη μουσική έκφραση. Η χρήση της λέξης παύση στη συγκεκριμένη έκθεση περιγράφει μια εικόνα. Πρόκειται για έργα που μέσα στη γενική αναστάτωση και τη διαρκή διαδοχή γεγονότων και δράσεων προσκαλούν τον θεατή να σταματήσει και να σκεφτεί. Να πάρει μία ανάσα στο παρόν, ώστε να αναστοχαστεί το παρελθόν και να οραματιστεί το μέλλον.
Επίσης, η παύση αναφέρεται σε ένα είδος παρένθεσης στη σειρά των έργων που παρουσιάζονται στην έκθεση. Έργα που κατασκευάστηκαν στις δημιουργικές παύσεις των καλλιτεχνών, έργα που δεν είχαν παρουσιαστεί έως τώρα, έργα που τώρα δόθηκε η ευκαιρία να πραγματοποιηθούν, και έργα του παρελθόντος με νέες νοηματικές και εκφραστικές προεκτάσεις.
Ο Γιώργος Γυπαράκης παρουσιάζει το έργο “Plant Blindness”, στο οποίο ξαναγράφει το βιογραφικό του συσχετισμένο με την ιστορία του κήπου του και τα συμβάντα στη ζωή μιας καρυδιάς. Η θεματική “Plant Blindness”, όρος που επινοήθηκε από τους Αμερικανούς βοτανολόγους Wandersee & Schlusser το 1998 και ορίζει την ανικανότητα/αδυναμία του σύγχρονου ανθρώπου να δει ή να παρατηρήσει τα φυτά εντός του περιβάλλοντός του, ξεκίνησε με αφορμή την έκθεση “Νice” (επιμ. Γιάννης Γρηγοριάδης, Γιάννης Ισιδώρου, Νίκαια, 2016). Η εγκατάσταση που παρουσιάζεται στην έκθεση Παύση | Pause αποτελεί μια δεύτερη, αυτόνομη εκδοχή πάνω στον ίδιο προβληματισμό.
Ο Ζάφος Ξαγοράρης παρουσιάζει μια σειρά σχεδίων με μελάνι διαφόρων διαστάσεων. Η σειρά των έργων που παρουσιάζεται στην έκθεση αφορά στην περιγραφή υποθετικών εγκαταστάσεων σε αστικά περιβάλλοντα, των οποίων η υλοποίηση έχει παραλλαχθεί ή αναβληθεί. Η χρήση του σχεδίου αποτελεί, μαζί με τις επισκέψεις, τις πιθανές ηχογραφήσεις ή συναρμολογήσεις μηχανισμών, στάδιο διαδοχής κινήσεων για την επίτευξη ενός συχνά ενιαίου εγχειρήματος.
Η Κατερίνα Στεφανιδάκη παρουσιάζει την νέα της εγκατάσταση μεταβλητών διαστάσεων με τίτλο “Νάρκη”, που περιγράφει την ακινητοποιημένη εικόνα μιας έκρηξης, η οποία παράλληλα διαμελίζει τη ζωγραφική επιφάνεια και μοιάζει να κινείται προς το μέρος του θεατή. Η απουσία του ήχου ή της κίνησης αντικαθίσταται με την πορεία του θεατή στον χώρο και τις διαφορετικές εικόνες με τις οποίες μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος. Τα διαφορετικά μέλη του έργου, οι αιωρούμενες επικαλύψεις σχεδίων, χωρίς να είναι ορατές απ’ όλες τις πλευρές ή να περιβάλλουν τους επισκέπτες, επεκτείνονται στον εκθεσιακό χώρο, δημιουργώντας μια μεταβλητή εικόνα εκτός τελάρου, μια ζωγραφική στον αέρα. Το έργο είναι σε εξέλιξη και αποτελεί συνέχεια της σειράς έργων της Στεφανιδάκη τα οποία περιγράφουν την πόλη και τις μεταλλάξεις της.
Η Ευανθία Τσαντίλα εκθέτει μια σειρά σχεδίων με τον τίτλο “The Room / The Landscape”. Δύο από αυτά τα σχέδια είναι μεγάλων διαστάσεων και παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά το 2006 στη διεθνή έκθεση ‘’Ο Μεγάλος Περίπατoς / The Grand Promenade’’, που οργάνωσε το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Η καλλιτέχνης ερευνά τους μηχανισμούς που ενεργοποιούν τη μνήμη και παράγουν νόημα, καθώς και τα μέσα μεταφοράς τους. Δημιουργεί φανταστικά τοπία που προέρχονται από τη διαδικασία αυτών των αναζητήσεων και με σχεδιαστικές συνθέσεις επιχειρεί να θέσει ερωτήματα σχετικά με πράγματα που θεωρούνται γνώριμα και αυτονόητα. Πώς εμφανίζονται στο παρόν οι εικόνες του παρελθόντος και ποια είναι η ισχύς τους επάνω μας; Τι μεταφέρουν και ποιο όνομα μπορεί να το αποδώσει; Πώς ενσωματώνονται στο καλλιτεχνικό έργο τέτοιες εικόνες και τι μετουσιώνουν;
Ο Κώστας Χριστόπουλος εκθέτει το ζωγραφικό έργο Histoire/Il s’ éctrit, 2007-2017. Ένα έργο δουλεμένο ξανά πάνω σε ένα παλαιότερο του 2007, που είχε παρουσιαστεί στο Κόδρα στην έκθεση Προτάσεις/ Meatspace σε επιμέλεια του Χριστόφορου Μαρίνου. Η αρχική εικόνα προέρχεται από κινηματογραφικά επίκαιρα του ισπανικού εμφυλίου. «Η ιστορία μπορεί να γραφτεί» διαβάζει ο θεατής στην επιφάνεια του πίνακα. Ποια αληθινά συμβάντα μετατρέπονται σε ιστορικά γεγονότα και με ποιες διαδικασίες ρωτά έμμεσα το έργο; Πώς η ερμηνεία του παρελθόντος εξαρτάται από τα ερωτήματα που θέτει το παρόν και τι σημαίνει η ανάκτηση του παρελθόντος για το μέλλον; Τελικά, ποιο είναι το διακύβευμα αυτού του κινηματογραφικού καρέ; Ένα έργο, στοχασμός, για τις σύγχρονες αναζητήσεις.
