Μετά την αναδρομική της έκθεση στα Ερμουπόλεια 2009 στη Σύρο (όπου παρουσίασε όλες τις ενότητες της δουλειά της από το ’89, εσωτερικά, σκάλες, θερμοκήπια, θάλασσες και κολυμβητές), η Μαρία Φιλοπούλου παρουσιάζει μία καινούργια σειρά έργων με θέμα καταρράκτες στη Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Το υγρό στοιχείο και η αγάπη της για το νερό αποτυπώνονται και σε αυτή τη νέα δουλειά.
Μια ενδιαφέρουσα μετάβαση από τις παραλίες και τον ανοιχτό ορίζοντα στις κλειστές βάθρες, στους καταρράκτες, στους μαγικούς τόπους των Καβειρίων μυστηρίων. Μέσω της εσωτερικής της αναζήτησης δημιουργεί δικούς της παραδείσους προσελκύοντας τον θεατή να μπει μέσα σε αυτούς.
Η ορμή του καταρράκτη καθώς χύνεται στην ήρεμη επιφάνεια του νερού διεισδύει στις καθαρές βάθρες. Δημιουργούνται από την κίνηση αυτή φυσαλίδες, σταγόνες, παφλασμοί και αντανακλάσεις, στοιχεία που έρχονται σε αντίθεση με την ηρεμία του τοπίου. Ο θεατής έχει την αίσθηση του νερού που πετάγεται παντού.
Μία άλλη ενότητα με μικρότερων διαστάσεων έργα παρακολουθεί γυμνά σώματα που απολαμβάνουν την ηρεμία ή την ένταση του νερού. Θα παρουσιαστούν τέλος μικρά ζωγραφικά γλυπτά λουόμενων στην απόλυτη χαλάρωση, παραδομένων στο φως του ήλιου.
Όπως παρατηρεί η Μ. Πουρνάρα «στα έργα της Φιλοπούλου η ενάργεια των εικόνων και η ραδινότητα των μορφών παραμένει χαρακτηριστικό γνώρισμα. Ωστόσο, η φύση μεταμορφώνεται σε μια αγκάλη με υπαρξιακή χροιά, ένα σημείο που ενώνεται η γη με τον ουρανό και ο άνθρωπος με το νερό, μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ όπου κανείς δεν μπαίνει και δεν βγαίνει πια ο ίδιος. Αναγεννάται και αναβαπτίζεται».
